ยังไม่มั่นใจอะไรอีกวะ
คิดไปเองทั้งนั้นอ่ะ
ชัดเจนให้ได้ครึ่งนึงของน้องบ้าง
ควันถอนหายใจให้กับประโยคในหน้าต่างแชทของเพื่อนสนิทเป็นรอบที่ร้อยก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำบนเตียง นับตั้งแต่วันที่คุยกับดินแดนนี่ก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้วที่เขาเอาแต่หลบหน้าซอล ที่จริงจะเรียกว่าหลบหน้าก็คงไม่ถูก คงต้องเรียกว่ายุ่งจนไม่มีเวลาไปสนใจอะไรนอกจากกองหนังสือเลยมากกว่า
แหงล่ะ ช่วงสอบไฟมันก็จะลนก้นอยู่หน่อย ๆ
แต่ถึงอย่างนั้นควันก็ยังแอบฝากน้ำฝากขนมไปกับน้องแบร์ตลอดอยู่ดีนั่นล่ะ
“โว้ยยยยยยย” แหกปากตะโกนอัดหมอนแบบที่พวกตัวละครในหนังชอบทำกัน ก็ไม่เห็นมันจะช่วยอะไรเลยสักนิด แถมพอกูตะโกนเสร็จแล้วจะหายใจเข้า ปลอกหมอนก็เสือกอุดรูจมูกอีก ไอ้เวร
ร่างสูงตัดสินใจพลิกตัวขึ้นนอนหงาย กางแขนกางขาแผ่ออกเต็มเตียง สมองขบคิดถึงคำพูดของดินแดนไม่หยุดหย่อน ใครบอกกันว่าน้องชัดเจนกับเขา น้องไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้นเสียหน่อย คนที่ชัดเจนมันคือเขาต่างหาก
ทุกวันนี้ก็ดูแลดีจนคนเขานึกว่าคบกันเป็นชาติแล้ว ทั้งไปรับไปส่ง ซื้อน้ำซื้อขนมไปให้ที่คณะตลอด กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ คีย์การ์ดห้องเขาอีกฝ่ายก็มี มานอนค้างก็บ่อย
ทั้งหมดที่พูดมานี่ยังไม่ถึงครึ่งกิจกรรมที่ทำด้วยกันเลย แล้วมันยังมีอะไรที่ไม่ชัดเจนอีก ควันคิดว่าตัวเขาชัดเจนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว ที่ทำไปทั้งหมดก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นหน้าที่หรือการฝืนทำสักนิด เพราะควันเป็นฝ่ายจีบน้อง มันไม่ผิดที่เขาจะต้องเป็นคนเทคแคร์ ทุกวันนี้ก็ไม่ได้อยากจะเรียกร้องอะไรมากมายเพราะเขารู้ตัวดีว่าอยู่ในจุดไหน
เขาไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวซอลเลยด้วยซ้ำ
จำได้ว่าเคยพูดเปรยๆ ไปเรื่องคบกันเมื่อหลายเดือนก่อน น้องก็เป็นคนพูดเองว่าความสัมพันธ์แบบที่ไม่ต้องพูดก็รู้กันมันน่ารักดี ไอ้ตอนนั้นมันก็น่ารักอย่างที่ซอลพูดนั่นล่ะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง
ความคาดหวังที่เกิดจากตัวเขาและซอลมันมากขึ้น
มันอาจจะเป็นเพราะคู่เราไม่ค่อยหวานหรือแสดงออกต่อกันนุ่มนิ่มเหมือนคู่ของแดนกับพี่ท่านอ๋อง ดังนั้นการที่จะให้มานั่งพูดจาดีๆ เปิดใจคุยกันตรงๆ นี่แทบไม่ต้องพูดถึง
มันคงยากพอๆ กับการบอกให้ซอลหยุดกินนั่นล่ะ
ส่วนเรื่องที่น้องโดนแกล้ง อันนี้เขาโมโหมากนะ ก็เคยแอบคิดเอาไว้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ ยอมรับว่าตัวเองก็เป็นคนดังอยู่พอสมควร ดังแบบที่ไม่ได้มาจากตำแหน่งใดๆ ในมหาลัย แต่เพราะควันเป็นเจ้าของแชนแนล mr.knbas ต่างหาก – มันเป็นช่องในยูทูปที่เขากับไอ้บาสทำเอาไว้ลงคลิปตะลุยกินกันเล่นๆ นั่นล่ะ แต่อยู่ๆ มันก็ดังเพราะมีคนเอาไปหย่อนลงในทวิตเตอร์แล้วบอกว่าพวกเขาหล่อ อืม ก็หล่อจริงๆ นั่นล่ะ
ควันโกรธเพราะเรื่องนี้เขาก็มีส่วนทำให้ซอลต้องลำบาก เขาโมโหจนแทบจะกระโดดพุ่งหลาวไปตบหน้าไอ้คนที่ทำตัวเป็นนางร้ายละครช่องสาม แต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้ อยากจะตะโกนป่าวประกาศให้ชาวบ้านรู้ว่าซอลเป็นตัวจริง ไม่ใช่แค่ข้ออ้างที่เขาเอามาใช้เป็นไม้กันหมา
อยากจะปกป้องซอลบ้าง ไม่ใช่ให้น้องมาปกป้องเขาอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้
และการที่ได้มารับรู้เรื่องพวกนี้ทีหลังมันก็ทำให้ควันรู้สึกโคตรแย่
ที่จริงมันก็เป็นปัญหาแบบนี้มาหลายต่อหลายครั้งแล้ว เพราะเราทั้งคู่เลือกที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจกับทุกคนรอบข้าง แต่กลับไม่ยอมปริปากให้กันและกันสักคำ เวลาซอลมีปัญหาอะไรซอลก็จะไม่บอก จะได้รู้เรื่องก็เพราะเพื่อนน้องหลุดปากมานั่นล่ะ
แต่ไม่ว่าจะผิดที่อะไร สิ่งที่ควรจะทำตอนนี้ไม่ใช่การมานั่งโทษนั่นโทษนี่แบบที่เขากำลังทำอยู่ แต่เป็นการเผชิญหน้ากันเพื่อหาจุดที่ลงตัว.. จุดที่ทำให้เราพอใจกันทั้งสองฝ่าย
เออ ก็รู้ทั้งรู้ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับแม้แต่ส่วนเดียว จะด่าว่าปอดแหกก็ได้ คุณาวุฒิยอมรับความจริงข้อนั้นแต่โดยดี ตอนนี้เพียงแค่ซอลปรายตามอง ส่วนสูงร้อยแปดสิบเอ็ดที่มีก็เหมือนลดลงเหลือสามสิบเอาเสียดื้อๆ
“ควัน! เพื่อนมาหาอ่ะ” เสียงตะโกนจากชั้นล่างของบ้านทำให้ควันผุดตัวลุกขึ้นนั่ง พยักหน้าตอบกลับไปทั้งที่รู้ว่าพี่ชายคงมองไม่เห็นการตอบรับนี้ ควันครุ่นคิดถึงหน้าเพื่อนแต่ละคน จำได้ว่าไม่มีใครบอกว่าจะมาหานี่หว่า เรียวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความเคยชินพลางเหลือบมองนาฬิกาในจังหวะที่เปิดประตูออกจากห้อง
สิบโมงเช้า
ใครมันจะมาบ้านเขาตอนสิบโมงเช้า จะมีก็แต่ไอ้คุณแดน เพราะไอ้บาสมันตื่นบ่ายตลอด ส่วนไอ้อู๋มันก็กลับบ้านที่ต่างจังหวัด แหงล่ะ ปิดเทอมแบบนี้ใครก็อยากกลับบ้านไปนอนยาวๆ กันทั้งนั้น
“เร็วๆ ได้ป่ะ แดดมันร้อน” ใครใช้ให้มึงมาตอนสิบโมงล–
ร่างสูงในชุดนอนเสื้อยืดคอย้วยชะงักค้างกลางอากาศ มือที่กำลังผลักประตูเตรียมเดินออกจากตัวบ้านถูกแช่แข็งทันทีที่เห็นบุคคลหน้าประตูรั้ว เจ้าเด็กตัวสูงไม่น้อยไปกว่ากันเท่าไรที่ยืนเท้าประตูรั้วนั่นทำให้ควันแทบจะคว้าผ้าคลุมล่องหนมาคลุมตัวเสียเดี๋ยวนั้น
ซอล?
ปัง!
“เฮ้ย! ไอ้พี่ควัน!!” เสียงดังโหวกเหวกจากหน้ารั้วบ้านทำให้ควันยิ่งรู้สึกสติแตก เวรเอ๊ย ทำไมน้องมันถึงมาอยู่หน้าบ้านเขาได้วะ บ้าไปแล้วแน่ๆ คิดอยู่นานจนสมองปั่น เสียงตะโกนหน้าบ้านเงียบไปแล้ว แต่สองขาก็ยังไม่หยุดเดินวนไปวนมาที่หน้าประตูบานเดิมที่ตัวเองเพิ่งปิดมันลง
เออ นี่กูทำอะไรลงไปวะ
“ออกมาคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยเหรอ” น้ำเสียงตัดพ้อที่ดังแว่วผ่านประตูกั้นทำให้ควันรู้สึกอยากจะตบหัวตัวเองสักร้อยที นี่เขาปิดประตูใส่น้องเลยนะ! กูป๊อดจนเผลอปิดประตูหนีอ่ะ ใครรู้เรื่องนี้โดนล้อตายห่าเลย
มือหนาสั่นเบาๆ ขณะบิดกลอนประตู ก่อนจะโผล่แค่ลูกตาออกมาจากหลังบานประตู ท่าทางเหมือนแมวไม่คุ้นคนแบบนั้นทำให้ซอลส่ายหน้าไปมา มันก็น่ารักอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่ามาง้อก็คงจะแอบถ่ายรูปเก็บลงแกลเลอรี่พี่ควันของซอลอยู่เหมือนกันล่ะ – อย่าไปบอกมันเชียว เดี๋ยวมันเหลิง
“จะแอบอีกนานไหม ซอลร้อน” ดูเหมือนอีกฝ่ายเพิ่งจะคิดได้ ถึงได้วิ่งตาลีตาเหลือกฝ่าสนามหญ้าหน้าบ้านออกมาหาซอลที่ยืนร้อนจนหน้าจะไหม้อยู่รอมร่อ แดดตอนสิบโมงแม่งไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆ
“เอ่อ ขอโทษ พี่ตกใจอ่ะไม่คิดว่าเราจะมาหา”
“เลิกตกใจแล้วเปิดประตูให้ผมก่อน อยากกินไก่ย่างหรือไง”
“ไหนไก่วะ เห็นแต่หมูเนี่ย”
“ไอ้พี่ควัน!”
“เออๆ ใจเย็นดิ ไขกุญแจอยู่”
ไม่มีแล้วคนกากขี้ตกใจเมื่อกี้ เหลือไอ้พี่ควันปากหมาท้าตีนที่ยืนยักคิ้วไขกุญแจบ้านอยู่ตรงหน้าเขาเนี่ย คอยดูเหอะ จะเอาฉากที่พี่มันปิดประตูหนีเมื่อกี้ไปแฉให้ไอ้พี่แดนฟัง นึกแผนแก้แค้นอยู่ในใจได้สักพักก่อนจะพากันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้าน
บ้านสองชั้นธรรมดาที่ตอนนี้มีเพียงเขา พี่ควัน แล้วก็พี่ชายของอีกฝ่ายที่นั่งกอดเจ้ากุญแจอยู่บนโซฟาหน้าทีวี พี่ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองเขาตาโตก่อนจะรีบถลาเข้ามากอดพร้อมกับเจ้าหมาตัวจิ๋ว
“น้องซอลลลล” ฝุ่นกอดรุ่นน้องตัวสูงพลางโยกไปมา ท่าทางออดอ้อนไม่แพ้กันกับเจ้ากุญแจที่ส่งเสียงครางงี้ดๆ แล้วใช้ขาหน้าตะกุยขาขาวๆ ของซอลไปมา
มันควรจะน้อยใจไหมวะ ทีเขาเรียกมันไม่เคยวิ่งมาหาอ่ะ ไอ้กุญแจ ไอ้หมาลำเอียง
“คิดถึงน้องซอลจัง ทำไมไม่แวะมาเล่นที่บ้านบ้างเลย ไอ้ควันมันไปแกล้งอะไรใช่ไหม” ฝุ่นหันไปคาดโทษน้องชายตัวดีที่ตอนนี้ทำหน้าบูดเป็นตูดลิง ก่อนที่มันจะหันมาบึนปากใส่ด้วยหน้าตามึนๆ ตามฉบับ
“ควันไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ พี่ฝุ่นหาเรื่องว่ะ”
“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ อย่ามาร้อนตัวดิ” ซอลขำให้กับการถกเถียงกันเล็กๆ น้อยๆ ตามประสาพี่น้องคู่กัด นานหลายเดือนแล้วที่ไม่ได้มาเหยียบบ้านนี้เลยเพราะไปมาแต่ที่หอกับบ้านตัวเอง – อ้อ มีคอนโดไอ้พี่บ้านี่ด้วย
“ขึ้นข้างบนกัน รำคาญพี่ฝุ่น”
“ไอ้น้องเวร!” ควันทำเป็นหูทวนลมใส่พี่ชายตัวเอง มือหนาคว้าข้อมือของรุ่นน้องคนสนิทขึ้นบันไดไปพร้อมกัน จุดหมายเป็นห้องนอนของเขาแบบไม่ต้องสงสัย ที่จริงก็ไม่แปลกอะไรก็อย่างที่บอก เรานอนค้างด้วยกันบ่อยจะตาย
“ก้าวช้าๆ ดิ จะรีบไปตายหรือไง”
“ไม่สะดุดหรอกน่า อยากอยู่ให้พี่ฝุ่นฟัดพุงเล่นหรือไง”
“ไม่มีพุงสักหน่อย!” ซอลเถียงเสียงแข็ง หน้าตามู่ทู่เสียยิ่งกว่าอะไรดี
“วันก่อนจับยังมีพุงกะทิอยู่เลยเถอะ”
“วันก่อนไหน …ไม่คุยกันมาเป็นอาทิตย์แล้วเหอะ” ถึงจะลดเสียงลงแค่ไหน แต่ขอโทษเถอะ.. คุณาวุฒิหูตาดียิ่งกว่าอะไร เขาได้ยินมันหมดทั้งประโยคนั่นล่ะ ถึงได้ชะงักมือที่กำลังเปิดประตูห้องแบบนี้
คนพี่หันกลับไปหาคนน้องที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นที่ไม่รู้ว่าแม่งมีเหรียญอะไรให้หานักหนา ควันลอบถอนหายใจด้วยความประหม่า การที่น้องมาหาเขาถึงบ้านตอนนี้ก็คงมีอยู่เรื่องเดียวนั่นล่ะ
ไม่ได้อยากจะเลี่ยงการคุยกันหรอก
ก็แค่กลัว
“พี่ไม่รู้ว่าซอลอยากฟังหรือยัง แต่เรื่องของพี่กับแพรวมันจบไปนานแล้ว” ควันเริ่มต้นบทสนทนาพลางดันคนตัวบางกว่าเข้าไปในห้อง ไม่อยากจะมายืนคุยกันให้มันเมื่อยขาหรอก ดูแล้วท่าจะยาว
“ขอโทษ”
“ฮะ?”
“บอกว่าขอโทษ” ซอลพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นแต่ใบหน้าหวานกลับก้มลงจนปลายคางชิดกับอก ท่าทางน่าเอ็นดูของเจ้าคนที่นั่งเป็นก้อนจุ้มปุ๊กอยู่ปลายเตียงทำให้ควันอดจะอมยิ้มไม่ได้
“ขอโทษทำไม”
“ก็ผมไม่ฟังที่พี่พูด”
“อ่าฮะ”
“แต่พี่ก็ผิดนะ! ไปยืนนิ่งให้เขาจูบอยู่นั่นอ่ะ ทำไมไม่ผลักออก– วะ” โวยวายกลบเกลื่อนอาการประหลาดๆ ในใจพลางเงยหน้าขึ้น ก่อนจะต้องตกใจเมื่อคนที่เขาคิดว่ายืนพิงประตูอยู่เอาหน้าเข้ามาใกล้ซะจนหน้าผากแทบจะชิดกัน “จะเอาหน้าเข้า–”
“ขอโทษครับ พี่ตกใจนี่นา อีกอย่างมันก็แปบเดียวด้วย”
“แปบเดียวก็ไม่ได้!” ซอลเลิกลั่กหลังจะตะโกนอะไรออกมาแบบไม่ได้กลั่นกรอง มุมปากงุ้ยๆ ที่ควันคิดว่ามันดูเหมือนลูกเจี๊ยบเอาเสียมากๆ นั่นตกลงจนเขาอยากจะดึงอีกคนมาโอ๋
แต่ก็ได้แต่นั่งคุกเข่าจ้องหน้าอีกคนอยู่แบบนั้นเงียบๆ เพราะเขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน อย่าว่าแต่ซอลไม่ชินเลย เขาเองก็ไม่ชินกับการที่เราต้องมานั่งพูดอะไรแบบนี้เหมือนกัน ก็นั่นล่ะ.. เราไม่เคยทะเลาะกันจนไม่คุยกันนานขนาดนี้เลยสักครั้งนี่นา
และควันคิดว่าเขาต้องหูฝาดแน่ๆ บางทีอาจจะเป็นผลพวงจากอาการตาพร่า เพราะทันทีที่ซอลช้อนตาขึ้นสบ สมองมันก็เหมือนจะขาวโพลนไปชั่วขณะ
“..พี่เป็นของซอลนะ”
“…”
“ตรงนี้ของซอล ตรงนี้ก็ของซอล” นิ้วเล็กจิ้มเบาๆ ลงบนหัวตา ก่อนจะผละมาที่ปลายจมูกกับสองข้างแก้ม ให้ตายเถอะ ชอบตอนนี้ชะมัด ท่าทางของซอลตอนที่กำลังมองรายละเอียดบนใบหน้าของเขาน่ะ มันทำให้รู้สึกดีเป็นบ้า
“ปากพี่.. ก็ของซอล” ปลายนิ้วนิ่มเกลี่ยเบาๆ บนปากของรุ่นพี่ตัวสูงที่ตอนนี้สติอยู่ไม่ติดตัวเสียแล้ว ในหัวของควันตอนนี้มีแต่คำว่า น่ารัก น่ารัก น่ารักลอยอยู่เต็มไปหมด ถ้าถามว่าอะไรน่ารักที่สุดในโลก คำตอบของเขามันก็มีอยู่คนเดียว
“..ของซอลคนเดียว” ทันทีที่สิ้นเสียง ริมฝีปากเล็กก็ถูกปิดลงด้วยฝีมือของคนเป็นพี่ ซอลเลือกที่จะหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นสายตาชวนใจเต้นคู่นั้น ฝ่ามืออุ่นประคองใบหน้าเขาไว้ มันแผ่วเบาเสียจนซอลรู้สึกดี.. รู้สึกดีที่ได้รับการทะนุถนอมจากคนที่ไม่เคยอ่อนโยนกับอะไรสักอย่าง
แต่ยังไม่ทันไร เรียวลิ้นที่ไล่เล็มตามริมฝีปากบางก็ทำให้ใจเขากระตุก สัมผัสเนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ควันขบเม้มริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ ทั้งที่ไม่ได้รุกล้ำเข้ามาภายใน แต่ซอลกลับรู้สึกจะละลายเสียให้ได้
“อะ พี่ควัน.. อื้อ” ซอลพูดเสียงสั่น ใบหน้าหวานแดงก่ำดูน่ารังแกยิ่งกว่าเก่า ริมฝีปากหนายอมเว้นช่วงให้ได้หายใจ แต่กับขยับเคลื่อนลงไปซุกซนบริเวณซอกคอขาวแทน ร่างบางหอบหายใจก่อนจะพบว่าตัวเองกำลังนอนราบไปกับเตียงโดยมีคนเป็นพี่คร่อมทับอยู่ด้านบน มือบางออกแรงดันคนบนร่างแต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะขยับ
“พะ พี่ควัน ไม่เอาแล้ว” ซอลร้องท้วงทันทีเมื่อฝ่ามืออุ่นแนบเข้ากับผิวเนื้อใต้ร่มผ้าของเขา ไล้ตั้งแต่ช่วงเอวต่ำลงไปยังเนินเนื้อนิ่มด้านหลัง
“..ครับ” ตอบกลับไปเสียงแผ่วทั้งๆ ที่ริมฝีปากแนบชิดกับต้นคอ ลมหายใจร้อนรินรดผิวหอมๆ ของคนเด็กกว่า
ให้ตาย รู้สึกเหมือนหน้าจะมืดขึ้นมาอีกรอบ
“พี่ควัน คุยกับซอลก่อน” เรียกชื่ออีกฝ่ายซ้ำอีกครั้งเป็นการเตือนสติ อีกฝ่ายถึงได้ยอมทิ้งตัวลงนอนบนที่ว่างด้านข้างพลางดึงเขาเข้าไปกอดไว้หลวมๆ ลมหายใจที่ยังคงติดขัดนั่นทำให้ซอลเลือกที่จะเงียบ เนิ่นนานนับนาทีกว่าร่างหนาจะเป็นฝ่ายเอ่ยปาก
“โทษที เพลินไปหน่อย”
“นี่พี่ขอโทษคนอื่นแบบนี้หรือไง” คำขอโทษที่ตามด้วยคำพูดป่วงๆ ตามประสาเจ้าตัวทำให้ซอลอดจะเบะปากไม่ได้ นี่พี่มันเคยจะทำตัวเป็นผู้เป็นกับเขาบ้างไหม นิดหน่อยก็ขอให้ได้กวนตีน
“ไม่รู้ ไม่เคยทำกับคนอื่น”
“ขี้โม้ แฟนเก่าพี่ไง”
“หงึ ไม่เคย วันนั้นถึงตกใจไง” คำสารภาพที่ออกจากปากคนเป็นพี่ทำให้ซอลหันไปมอง สีหน้าไม่อยากเชื่อของเขาคงทำให้อีกฝ่ายหัวเสียไม่น้อยถึงได้ขมวดคิ้วใส่กลับมา
“อะไร ไม่เชื่อหรือไง”
“ไม่น่าเป็นไปได้ คนอย่างพี่เนี่ยนะ”
“ทำไม คนอย่างพี่มันทำไมฮะ ไอ้เจี๊ยบ”
“ก็ดู.. ไม่น่าจะกากกับเรื่องแบบนี้อ่ะ”
ซอลหัวเราะเบาๆ เมื่อคิดได้ว่าพี่มันกากไปเสียทุกเรื่อง เพื่อนผู้หญิงในคณะเขาพูดถึงพี่ควันกันบ่อยจะตาย จำได้ว่าเคยได้ยินใครสักคนพูดว่า พี่ควันไม่เคยจริงจังกับใครสักคน เอาแต่ฟันสาวไปวันๆ
อยากจะถามมากเลยว่าเอาเวลาไหนไปฟัน เขาก็เจอพี่มันอยู่แทบจะตลอดเวลาเนี่ย
“ก็ไม่กากไง เห็นแบบนี้ทฤษฎีแน่นนะจะบอกให้” ควันยืดอกยักคิ้วสองจึ้กเป็นการยืนยันความเจ๋ง ก่อนจะร้องโอดโอยเมื่อมือเรียวฟาดลงที่กลางอกดังปึ้ก สัสน้องซอล จุกนะโว้ย
“เบาๆ ดิ เจ็บนะเฮ้ย”
“โทษที นึกว่าหนังมันจะหนาเหมือนหน้าพี่”
ด่ากูหน้าด้านตรงๆ ยังไม่เจ็บเท่านี้อ่ะซอล
“เอาที่น้องซอลสบายใจเลยครับ” ควันพลิกตัวหันไปซุกอกลูกเจี๊ยบตัวน้อยพลางใช้ขาก่ายอีกคนต่างหมอนข้าง แขนยาวๆ พาดไปกลางลำตัวจนซอลขยับตัวไปไหนไม่ได้
“นี่.. พี่จะไม่พูดจริงดิ”
“อยากให้พูดอะไรล่ะ” มองคนที่นอนหงายขมวดคิ้วใส่เพดานอย่างนึกเอ็นดู ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้องมาหาเขาทำไม เรื่องของเรามันควรเลิกยืดเยื้อได้แล้วจริงๆ นั่นล่ะ ถ้ายังปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีกับอนาคตเท่าไร
“นี่พี่แกล้งโง่อีกแล้วใช่ไหม”
“แกล้งโง่อะไร จะด่าพี่โง่ก็ด่ามาตรงๆ เลนดีกว่าครับน้อง”
“พี่นี่แม่ง.. จริงๆ เลยโว้ย” การได้เห็นซอลโวยวายนี่ก็นับเป็นความสุขของเขาเลย ฟังดูโคตรโรคจิตเลยว่าป่ะ แต่มันคือเรื่องจริง เวลาน้องโมโหแล้วทำหน้ามุ่ยยู่ปากนะ
แม่ง.. โคตรของโคตรน่ารักอ่ะ
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“นี่ตกลงพี่แกล้งโง่ใช่ไหม!?”
“เปล่าสักหน่อย ก็เป็นไอ้พี่โง่ของเราตลอดนั่นล่ะครับ”
ให้ตายเถอะ ซอลคิดว่าเขาต้องหัวใจวายตายแน่ๆ ถ้าพี่ควันยังพูดเพราะแบบนี้อีกคำ มาบ้างเป็นครั้งคราวก็ไม่เท่าไร แต่มาบ่อยๆ แบบนี้หัวใจมันก็ทำงานหนักเหมือนกันนะ
“งั้นผมกลับบ้านแล้ว”
“เฮ้ยยย ใจเย็นดิ” ควันออกแรงใช้แขนที่พาดตัวคนน้องอยู่กดอีกฝ่ายกับเตียงไม่ให้ลุกขึ้น ก่อนจะเริ่มเบะปากแบบที่ชอบทำใส่เป็นประจำ ตีหน้าเศร้านะ แต่ปากก็คง..
“อย่าเพิ่งไปเลย แดดร้อนขนาดนี้ เดี๋ยวเป็นหมูย่างนะ”
อืม นั่นล่ะ พูดดีๆ กับเขาไม่เคยจะเป็นหรอก ไอ้พี่เวร
“ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้วอ่ะจริงๆ พี่แม่งเกินคำว่าเหี้ย”
“มีให้คำนึง อานุภาพรุนแรงกว่าคำว่าเหี้ยอีก โดนทีเป๋อ่ะ”
“ขนาดนั้น?”
“เออดิ อยากรู้เปล่า” ไม่รู้ทำไมพี่มันถึงต้องทำหน้าทำตาอยากนำเสนอขนาดนั้น แต่เห็นว่าวันนี้ทำตัวดีกว่าทุกวันหรอก จะยอมเล่นด้วยก็ได้
“อ่ะ คำว่าอะไร ไหนว่ามา” ถามออกไปพลางพยักเพยิดหน้าใส่คนที่กักเขาไว้ในอ้อมกอด พี่มันยิ้มกริ่มแบบที่ดูก็รู้ว่าคงเข้าทางมุกมันเต็มที่ ถ้าไม่เป็นมุกห้าบาทสิบบาท ก็คงเป็นมุกเหี้ยอีกตามเคยนั่นล่ะ
แบบไอ้พี่ควันคงไม่มีอะไรให้เกินความคาดหมายไปมากกว่านี้แล้ว
“รักนะ”
“ฮะ?”
“รักมากๆ เลย”
ไม่ดีเลย ไม่ดีเลยสักนิด ปกติเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหน ตามบทแล้วพี่มันต้องบอกว่าอีหมูตอน แล้วตบท้ายด้วยประโยคแบบ เป็นไงเป๋เลยป่ะ แต่อยู่ๆ มาพูดอะไรแบบนี้มันค่อนข้างจะ..
ให้ตายเถอะ พี่มันไม่เขินเลยหรือไงวะ!
“…แบบนี้ก็ได้เหรอ” ซอลพยายามแล้ว เขาพยายามที่จะทำเสียงไม่ให้มันสั่น แต่ก็ดูจะเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เพราะคนที่เขาคิดว่าคงไม่เขิน ดันมาทำหน้าตาประหลาดๆ แถมหูแดงเถือกใส่กันอีก เออดี เขินกันแม่งทั้งคู่เนี่ยล่ะ แฟร์ดี
“ได้ดิ แบบไหนก็ได้หมดนั่นล่ะ” มือหนาที่พาดบนช่วงเอวเปลี่ยนมาประคองที่ข้างแก้มใส ออกแรงให้อีกคนผินหน้ามามองกัน แต่ดูท่าทางซอลจะไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ก็เข้าใจว่าน้องเขิน เขาก็เขินเหมือนกันนั่นล่ะที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่ก็นะ..
นานๆ ทีจะได้มองน้องใกล้ๆ แบบนี้นี่นา
“เข้าใจใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร”
“อะ อื้อ”
“ถ้างั้น.. อยากให้เป็นอะไรดีครับ” ควันลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างเบามือ ความอ่อนนุ่มที่ไม่ว่าจะสัมผัสกี่ครั้งก็ทำให้เขาอยากจะทะนุถนอมคนคนนี้ไปตลอด “คนขับรถ คนใช้ คนสวน … หรือคนรัก”
ตั้งใจว่าจะพูดแก้เขิน แต่ไม่รู้ทำไมไปจบอยู่ที่คำพูดเสี่ยวๆ นั่นได้ก็ไม่รู้ คนรักบ้าบออะไรวะ สมัยนี้ใครเขายังใช้คำนี้อีก แต่ก็นั่นล่ะ ความหมายมันก็ดีอยู่ ..ล่ะมั้ง
“เป็นมันทั้งหมดนั่นล่ะ ผมอนุญาต”
“ไม่เอาดิ” ซอลขมวดคิ้วทันควันเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มจะพูดจาไม่เข้าหู หวานยังไม่ทันถึงนาทีเลยจะกวนตีนต่ออีกหรือไง ตกลงจะทำตัวเป็นคนดีๆ กับเขาไม่ได้จริงๆ ใช่ไหมวะ ไอ้พี่นี่
“เรียกแทนตัวเองว่าซอลอีกดิ”
“….”
“มันน่ารักดี”
พี่ควันอาจจะไม่รู้ว่าเขาน่ะ ยอมหมดแล้ว ยอมมาตั้งนานแล้วด้วย ถ้าต้องยอมมากกว่านี้อีกสักนิดก็ไม่เป็นไรหรอก อยากได้อะไรก็จะทำให้หมดนั่นล่ะ
ก็รักขนาดนี้นี่นา
“อือ ได้ จำไว้เลยนะ”
“โธ่ ซอล–”
“ที่ยอมก็เพราะซอลรักพี่ควัน เข้าใจหรือเปล่า” คนที่ตั้งท่าจะงอแงเมื่อครู่นี้ยิ้มกว้างพลางดึงเขาเข้าไปหอมแก้มซ้ายขวา เออ รู้แล้วว่ามีความสุขแต่ก็ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้อ่ะ
แต่ก็อย่างว่า ถ้าไม่เล่นใหญ่ก็คงไม่ใช่พี่ควันหรอก
“เข้าใจครับ แฟน”
เนอะ ♥
p.s. อืม หมั่นไส้
AS's FICTION 